Maseczki
Jeden z naszych Mocodawców został akuratny mandatem za niestosowanie się do nakazu zasłania ust i nosa w miejscu publicznym (brak maseczki ochronnej). Po dokonaniu analizy stanu faktycznego oraz interpretacji przepisów, uznaliśmy, że ukaranie przez funkcjonariusza Policji naszego Mocodawcy nie tylko nie miało umocowania w obowiązujących przepisach, ale także czynności prowadzone w związku z nałożeniem sankcji nie pozwalały na podjęcie decyzji o nałożeniu kary. Twierdzenia obrony potwierdził w dniu dzisiejszym sąd karny, który uniewinnił naszego Mocodawcę i w obszernym uzasadnieniu ustnym wskazał, że:
1. Treść Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. (oraz wszelkie wydane poprzednio akty prawne) co prawda w swojej regulował obowiązek zakrywania ust i nosa w przestrzeni publicznej, ale niedopuszczalne było wywiedzenie takiego obowiązku z art. 46a ust. 1 i 2 w zw. z art. 46b pkt 1-6 i 1-8 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób u ludzi. Nie sposób uznać, by wszyscy mieszkańcy na terenie całego kraju, a nawet zawężając obszar do mieszkańców określonych stref, podczas życia codziennego byliby traktowani jako osoby chore/podejrzane o zachorowanie lub zakażone/podejrzane o zakażenie.
Taka wykładnia znacząco odbiega od statystyk liczb osób zakażonych i zmarłych, bowiem na miesiąc październik 2020 r. dzienny przyrost zakażeń oscylował w granicach 3 – 5, w porywach 8 tys. zakażonych. Mając na względzie liczbę populacji kraju, tj. ok. 36 mln osób, nadal jest to znikomy odsetek zakażonych.
Dodatkowo, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w ramach którego zmierzał do ustalenia, czy bezpośrednio przez popełnieniem zarzucanego obwinionemu czynu, był on. zakażony albo miał styczność z osobą zakażoną. Na powyższą okoliczność został również przesłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz Policji, który tamtego dnia pełnił służbę i podejmował czynności .wobec naszego Mocodawcy.
2. Rozporządzenie jest aktem wykonawczym do ustawy. Jako taki akt wykonawczy nie może on wykraczać poza ramy prawne wskazane w ustawie. Innymi słowy, rozporządzenie nie może mi.in nakładać obowiązków szerszych i na szerszy katalog osób niż przewidziane w ustawie.
3. Skoro ustawodawca w znowelizowanej ustawie, (data nowelizacji 29.11.2020 r.) pojawił się art. 46 b pkt 13, który wprowadził do ustawy nakaz zakrywania ust i nosa w określonych okolicznościach, miejscach, obiektach, obszarach, to należy obiektywnie uznać, że wcześniejsze nakazy nie miały swojej podstawy prawnej.
4. Warto wspomnieć, że nie wprowadzono stanu nadzwyczajnego, który to stan legitymowałby rząd do wprowadzania ustawą określonych ograniczeń pra
w i wolności obywatelskich, w tym obowiązku określonego sposobu przemieszczania się, odpowiedniego zachowania itp.
5. Samo rozporządzenie obowiązujące w dacie popełnienia czynu zarzucanego naszemu Mocodawcy w zakresie nałożenia na wszystkich obywateli obowiązku zakrywania ust i nosa wykracza poza delegację ustawową i jest w związku z tym bezprawne.
6. Mając na uwadze, że dopiero przepisy w brzmieniu dzisiejszym, obowiązujące po nowelizacji z dnia 29 listopada 2020 r., zawierają wprost w ustawie powszechny obowiązek zakrywania ust i nosa, nie istniał on na dzień popełnienia czynu zarzucanego naszemu Mocodawcy.
7. Sąd podzielił argument co do wykładni art. 54 kodeksu wykroczeń, który dotyczy czynów przeciwko porządkowi i spokojowi publicznemu. Jak wynika z powyższego zdania, przedmiotem ochrony jest porządek i spokój publiczny a nie ochrona zdrowia. W tym stanie kwalifikowanie czynu braku noszenia maseczki jako czyn z art. 54 kw jest niewłaściwie, a sama treść art. 54 kw, jako przepisu blankietowego, dotyczy czynów wykraczających przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu w miejscu publicznym.
Okoliczności i analiza prawna dotyczą stanu prawnego sprzed listopadowej nowelizacji ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Każda sprawa jest inna i bez wyjątku podchodzimy do każdej z nich indywidualnie, dokonując kompleksowej oceny stanu faktycznego oraz obowiązujących przepisów.
1. Treść Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 października 2020 r. (oraz wszelkie wydane poprzednio akty prawne) co prawda w swojej regulował obowiązek zakrywania ust i nosa w przestrzeni publicznej, ale niedopuszczalne było wywiedzenie takiego obowiązku z art. 46a ust. 1 i 2 w zw. z art. 46b pkt 1-6 i 1-8 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu i zwalczaniu zakażeń i chorób u ludzi. Nie sposób uznać, by wszyscy mieszkańcy na terenie całego kraju, a nawet zawężając obszar do mieszkańców określonych stref, podczas życia codziennego byliby traktowani jako osoby chore/podejrzane o zachorowanie lub zakażone/podejrzane o zakażenie.
Taka wykładnia znacząco odbiega od statystyk liczb osób zakażonych i zmarłych, bowiem na miesiąc październik 2020 r. dzienny przyrost zakażeń oscylował w granicach 3 – 5, w porywach 8 tys. zakażonych. Mając na względzie liczbę populacji kraju, tj. ok. 36 mln osób, nadal jest to znikomy odsetek zakażonych.
Dodatkowo, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w ramach którego zmierzał do ustalenia, czy bezpośrednio przez popełnieniem zarzucanego obwinionemu czynu, był on. zakażony albo miał styczność z osobą zakażoną. Na powyższą okoliczność został również przesłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz Policji, który tamtego dnia pełnił służbę i podejmował czynności .wobec naszego Mocodawcy.
2. Rozporządzenie jest aktem wykonawczym do ustawy. Jako taki akt wykonawczy nie może on wykraczać poza ramy prawne wskazane w ustawie. Innymi słowy, rozporządzenie nie może mi.in nakładać obowiązków szerszych i na szerszy katalog osób niż przewidziane w ustawie.
3. Skoro ustawodawca w znowelizowanej ustawie, (data nowelizacji 29.11.2020 r.) pojawił się art. 46 b pkt 13, który wprowadził do ustawy nakaz zakrywania ust i nosa w określonych okolicznościach, miejscach, obiektach, obszarach, to należy obiektywnie uznać, że wcześniejsze nakazy nie miały swojej podstawy prawnej.
4. Warto wspomnieć, że nie wprowadzono stanu nadzwyczajnego, który to stan legitymowałby rząd do wprowadzania ustawą określonych ograniczeń pra
w i wolności obywatelskich, w tym obowiązku określonego sposobu przemieszczania się, odpowiedniego zachowania itp.
5. Samo rozporządzenie obowiązujące w dacie popełnienia czynu zarzucanego naszemu Mocodawcy w zakresie nałożenia na wszystkich obywateli obowiązku zakrywania ust i nosa wykracza poza delegację ustawową i jest w związku z tym bezprawne.
6. Mając na uwadze, że dopiero przepisy w brzmieniu dzisiejszym, obowiązujące po nowelizacji z dnia 29 listopada 2020 r., zawierają wprost w ustawie powszechny obowiązek zakrywania ust i nosa, nie istniał on na dzień popełnienia czynu zarzucanego naszemu Mocodawcy.
7. Sąd podzielił argument co do wykładni art. 54 kodeksu wykroczeń, który dotyczy czynów przeciwko porządkowi i spokojowi publicznemu. Jak wynika z powyższego zdania, przedmiotem ochrony jest porządek i spokój publiczny a nie ochrona zdrowia. W tym stanie kwalifikowanie czynu braku noszenia maseczki jako czyn z art. 54 kw jest niewłaściwie, a sama treść art. 54 kw, jako przepisu blankietowego, dotyczy czynów wykraczających przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu w miejscu publicznym.
Okoliczności i analiza prawna dotyczą stanu prawnego sprzed listopadowej nowelizacji ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi. Każda sprawa jest inna i bez wyjątku podchodzimy do każdej z nich indywidualnie, dokonując kompleksowej oceny stanu faktycznego oraz obowiązujących przepisów.